Vanuit Eelderwolde
Vanuit Eelderwolde
Krokus Ik zie in de nog kale tuinen weer de eerste krokussen verschijnen. Wonderlijk hoe ze na een koude winter hun kopjes weer boven de grond steken. Het maakt me blij, die gele, witte en paarse kleuren die zo vrolijk de vroege lente inluiden. Temidden van zoveel wat mensen in onze samenleving en wereld verontrust en bang maakt, mogen deze Irisachtige bloemen een klein teken zijn van een door God bedoelde, kleurrijke toekomst, een voorbode van Pasen, licht dat door het duister heen breekt. Zo kunnen de kleinste dingen in het leven ons herinneren aan het grootste geheim. Daarvan spreekt ook Paul Verbruggen in het onderstaande gedicht. Als hij wandelend in het bos de eerste krokus ziet en weer ontdekt wat hij de gedurende de koude winter was vergeten. Bij alles wat ons triest overweldigen kan, wil zo’n tedere voorjaarsbloem ons – soms, even – op andere, hoopvolle gedachten brengen, op Gods gedachten. Ik heb de hele winter niet geweten dat er van U, diep in het dode woud, ergens wat goud bedolven lag. Met lege hand en hart en tot geen offeranden klaar trad ik in ’t bos en vond uw eerste krokus in de zon. Hij stond zo schitterend op het donkergroene mos, zo enig licht tussen het koude naakte hout en iets wat ik de ganse winter was vergeten ging weer aan ’t smeulen met een tedere gloed. Zo stond ik lang gelukkig en verenigd met die kleine krokus in de zon en wist opeens hoe diep de kleinste dingen leven en zei heel simpel: God, hoe mooi. Tenslotte Voor onderweg in deze Veertigdagentijd, een spreuk, om te onthouden en naar te leven. Laat Gods naam klinken in wat je zegt. Laat Jezus spreken in wat je doet. Laat de Geest vlammen in wat je bezielt. Allen hartelijk gegroet, Ds. Ybo Buurma |
||
Vanuit Haren
Vanuit Haren
Bij de dienst In de dienst op 26 maart lezen wij twee gedeeltes over leven en dood: het eerste is het verhaal over Jezus die Lazarus tot leven brengt (Johannes 11: 1-4 en 17-44) en het tweede is uit Paulus’ brief aan Romeinen (8: 8-11). Het bijzondere is dat in de gedeeltes dood en leven door elkaar heen lopen en niet na elkaar komen. Tot slot Op 1 maart, de start van de meteorologische lente, reden wij door Duitsland heen. De radiozender, NDR1, waar wij naar luisterden, had als thema voor die dag ‘lente’. Dat kwam terug in alle muziek en het werd om de haverklap genoemd. Als ik dit stukje schrijf, heeft het gesneeuwd en lijkt de lente nog ver weg. Hartelijke groet, Michiel Pronk |
||